ေနသာပညာဒါနရဲ႕ (၁၇)ႀကိမ္ေျမာက္ အာစရိယပူေဇာ္ပြဲသုိ႕

မနက္ျဖန္ဆုိရင္ ( ႏုိ၀င္ဘာလ-၁၈ ရက္ -တနဂၤေႏြ )  မိခင္ေနသာပညာဒါနသင္တန္းရဲ႕ အာစရိယပူေဇာ္ပြဲႀကီးကုိ စည္စည္ကားကားသုိက္သုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္က်င္းပေပလိမ့္မယ္။ ၁၇ ႀကိမ္ေျမာက္အာစရိယပူေဇာ္ပြဲ။ ႏွစ္ကာလရွည္လာတာနဲ႕ အေမ့မွာ သားသမီးေတြလည္းမ်ားလာလုိက္တာ။ တစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ့ အေ၀းဆံုးေနရာေတြမွာ။ တစ္ခ်ဳိ႕လည္း နီးလ်က္နဲ႕ေ၀းလုိ႕။ ပံုမွန္တက္ဖုိ႕ အားခဲထားမယ္ေဟ့ဆုိတဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႕ မွန္မွန္တက္ေရာက္ၿပီး ဆရာေတြကို ကန္ေတာ့ေနၾကသူမ်ားလည္း ရွိေနႏုိင္တာပဲ။ အေမကေတာ့ မိခင္တုိ႕ရဲ႕စိတ္ဓာတ္နဲ႕သာ လာသူကိုဆီးႀကိဳလုိ႕။ မလာႏုိင္သူေတြကို ေငးေမွ်ာ္လုိ႕။ မလာရေကာင္းလားလုိ႕ အျပစ္လည္းယူရွာမယ္မဟုတ္။ သားဆုိးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျပန္လမ္းကို မိခင္အုိရဲ႕ ေမွ်ာ္ျခင္းမ်ဳိးနဲ႕ ေမွ်ာ္ရွာမယ္ထင္ရဲ႕။

     စကားစပ္မိရင္ စပ္မိသလုိ သူ႕ရဲ႕အေ၀းေရာက္ရင္ေသြးေတြအေၾကာင္း သိလုိေဇာနဲ႕ေမးရွာေလမယ္။ ေကာင္းသတင္းေတြၾကားရရင္ ဖံုးဖိမထားႏုိင္တဲ့ ၾကည္ႏူးျခင္းနဲ႕ အေမၿပံဳးေပလိမ့္မယ္။ ဂုဏ္ယူတဲ့အၿပံဳး။ ေလာကကို ေက်နပ္တဲ့အၿပံဳးေပါ့။ေမြးထားတဲ့အတုိင္း ႀကီးျပင္းမလာဘဲ သေႏမွားတဲ့ သားမ်ဳိးေတြအေၾကာင္း ၾကားရရင္လည္း တာ၀န္မကင္းခဲ့သလုိ ခံစားမႈနဲ႕ ရွက္ရြံ႕စြာ ေခါင္းငံု႕ေနရွာမွာပဲ။ ကန္ေတာ့ပြဲမွာ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြက အဓိကမဟုတ္။ လာၾကေသးတာပဲ။ စည္းကပ္ေနၾက ေသးတာပဲဆုိတဲ့
အသိေလး၊ ငါ့ကို အသိအမွတ္ျပဳေနၾကေသးတာပဲဆုိတဲ့ အသိေလး .. အေမ့ရင္ထဲ ကိန္းသြားေစဖုိ႕က အဓိကပဲလုိ႕ ခံစားမိပါတယ္။ စည္း၀ုိင္းအျပင္ဘက္က အေမ့ခံအေမမ်ဳိးမျဖစ္ဖုိ႕ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ သားသမီးေတြဘက္က တစ္ႏွစ္တစ္ခါေတာ့အေမ့ဆီသြားသင့္တာေပါ့ဗ်ာ။ အေမ့အိမ္မွာ သားတစ္ၿပံဳႀကီးအတြက္ ထုိင္စရာေနရာ ရွိခ်င္မွ ရွိမယ္။ ခ်ေကၽြးစရာျပည့္စံုခ်င္မွ ျပည့္စံုမယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အေမ့အိမ္ေလ .. ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေနတတ္ရမယ္မဟုတ္လား။


     1998-99 မွာ အေမေမြးခဲ့တဲ့သားဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က သားႀကီးမ်ားစာရင္းထဲကတစ္ေယာက္ေပါ့။ အဲဒီသားက 2005-06 မွာ အေမ့ကို ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ျပန္ျပဳႏုိင္ခဲ့တယ္။ ညီငယ္ညီမငယ္ေတြကို အေမနဲ႕အတူ ထိန္းေက်ာင္းရင္း၊ သြန္သင္ရင္း ... ။အေမ့ထမင္းကို ႏႈိက္စားရင္း။ အေမ့အဆံုးအမကို ခံယူရင္းေပါ့ေလ။ အေမ့အိမ္မွာပဲေနခဲ့တယ္။ ခု 2012-2013 ခုႏွစ္ဆုိေတာ့ အေမ့ကို ကူခဲ့တဲ့တာ ( ၈)ႏွစ္ထဲ ေရာက္ေနၿပီေပါ့ေလ။
 
      အေၾကာင္းထူးမရွိဘဲနဲ႕ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲကို တစ္ႏွစ္မွ မပ်က္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကန္ေတာ့သူတစ္ေယာက္ အေနနဲ႕ေရာ၊ ကန္ေတာ့ခံတစ္ဦးအေနနဲ႕ပါ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲေတြကို ၀င္ဆင္ႏႊဲ ခဲ့ဖူးပါတယ္။ စီစဥ္သူေနရာကေန ေလးငါးႏွစ္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ဖူးတယ္။ စီစဥ္သူဆုိေတာ့လည္း သူမ်ားမသိတာေတြ အတြင္းက်က်သိတာေပါ့။အခ်ဳိရည္ပန္းကန္စံုတစ္ခုတုိ႕၊ တမူးေစာင္ပုိင္းတစ္ထည္တုိ႕ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္နဲ႕ ကန္ေတာ့ဖုိ႕ စီစဥ္ခဲ့ရတဲ့အခါေတြလည္း ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ အလွဴေငြေကာက္ဖုိ႕ အိမ္ေရွ႕ေရာက္တဲ့အခါ တက္ၾကြစြာ
ပါ၀င္ၾကတဲ့ သူေတြရွိသလုိ ၿပီး မၿပီးႏုိင္ဘူးဆုိတဲ့ အခံစိတ္ေလးေတြနဲ႕ ေလးေလးပင္ပင္ ထည့္၀င္ၾကသူေတြလည္း မရွားပါဘူး။ ေငြတစ္ေထာင္ဟာ အခ်ဳိ႕ေသာ အေမ့သားေတြအတြက္ မခက္ခဲႏုိင္ေပမယ့္ အခ်ဳိ႕ေသာသူမ်ားအတြက္ေတာ့ လက္တေလာခ်င္းထည့္၀င္လုိက္ဖုိ႕ ခက္ေကာင္းခက္ေနပါလိမ့္မယ္။ ဘ၀ေတြက အမ်ဳိးမ်ဳိးမဟုတ္လား။ ရွိတဲ့၊ ရတဲ့ အလွဴေငြေလးနဲ႕ ကန္ေတာ့ပြဲကို လွေအာင္ ျပင္ဆင္ဖုိ႕သာ အားထုတ္ရတာေပါ့။
  

ေနာက္တစ္ခုက ေက်ာင္းသားႀကီးမ်ားနဲ႕ ဆရာငယ္မ်ား ကိစၥပါပဲ။ ကန္ေတာ့ခံ အာစရိေယာဂုဏ္ထုိက္သူအခ်ဳိ႕ဟာ ေက်ာင္းသားႀကီးေတြေလာက္ အသက္၀ါ မႀကီးၾကေသးတာေတြပါလာပါၿပီ ဒါဟာလည္း (၁၇)ႏွစ္လံုးလံုး ေရြ႕ခဲ့တဲ့ ခရီးတာမွာ တစ္ဖက္ဖက္ကေန ၀င္၀င္ၿပီး ကူတြန္းေပးၾကရသူေတြရဲ႕အားကို အမ်ားႀကီးယူခဲ့ရတာမုိ႕ ဆရာငယ္ေတြ  ကန္ေတာ့ခံစင္ျမင့္ေပၚေရာက္ကုန္တာလည္း လက္ခံရမယ့္အခ်က္ပါပဲ။ ဒီလုိမွ ဆက္ဆက္ၿပီး မ်ဳိးဆက္သစ္က တာ၀န္ဆက္မယူရင္ သင္တန္းသက္ ဒီေလာက္
ၾကာႏုိင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ေက်ာင္းသားႀကီးမ်ားနဲ႕ ဆရာငယ္မ်ား၊  ကန္ေတာ့မယ့္သူနဲ႕ကန္ေတာ့ခံမ်ား။ ထားသင့္တဲ့ သေဘာထားနဲ႕ ထားေနတဲ့ မာန္။ ဒီၾကားမွာ ပီတိစိတ္ကုိ ၁၀၀% မရလုိ႕ ကန္ေတာ့ပြဲကို မတတ္ေတာ့တဲ့ ေက်ာင္းသားႀကီးေတြ ရွိသလုိ၊ ေက်ာင္းသားႀကီးေတြ၊ ကိုယ့္ထက္ ႀကီးသူေတြ လာကန္ေတာ့မွာမုိ႕ စင္ျမင့္ထက္တက္ၿပီး ကန္ေတာ့မခံေတာ့တဲ့ ဆရာငယ္ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ (ကိုယ္ေတြ႕ပါ) ။ လုပ္အပ္သလား၊မလုပ္အပ္သလားဆုိတာ မသိပါဘူး။ ကိုယ္တုိင္ ဆရာျဖစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ပုိင္း တစ္ႏွစ္မွ
ဆရာစင္ျမင့္ထက္ထုိင္ၿပီး ကန္ေတာ့မခံခဲဖူးပါဘူး။ ကိုယ္လည္း ေက်ာင္းသားေဟာင္းမုိ႕ ေအာက္ဆင္းၿပီးကိုယ့္ဆရာေတြကို ကန္ေတာ့ခဲ့တာပါပဲ။ ကိုယ့္ေအာက္ငယ္သူေတြ၊ ကိုယ့္ဆရာမဟုတ္သူေတြ စင္ေပၚမွာရွိေနေပမယ့္ ကိုယ့္အာစရိယ စစ္စစ္ေတြလည္း စင္ေပၚမွာရွိေနတာမုိ႕ အာရံုယူဖုိ႕မခက္ခဲ့ပါဘူး။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတာက ကိုယ့္ထက္ႀကီးသူေတြ ကန္ေတာ့ပြဲကေန ေ၀းေ၀းသြားတာကိုပါ။


      မႏၱေလးမွာေတာ့ မုိးက တဖြဲဖြဲနဲ႕ စဲပဲမစဲႏုိင္ေအာင္ ရြာေနပါတယ္။ အေဆာင္မွာ ေနရင္းနဲ႕ ေက်ာင္းေတာ္ကို လွမ္းၿပီးလြမ္းေနပါတယ္။ ဒီမုိးမ်ဳိးသာ ကေလးမွာ ရြာေနမယ္ဆုိရင္ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲဟာ အခက္အခဲေတြ ရွိေနႏုိင္ရဲ႕။ ဆရာေတာ့္ကိုယ္စား ဘယ္သူေတြမ်ား အနီးမွာ တာ၀န္ယူေဆာင္ရြက္ေနၾကမလဲ။ သူတုိ႕ေတြ စိတ္တပူပူနဲ႕ ရွိၾကမွာပဲ။ ေဆြးေႏြး လုိက္  တုိင္ပင္လုိက္နဲ႕ ဟာကြက္ေတြ နည္းႏုိင္သမွ် နည္းေအာင္ လုပ္ေနၾကမယ္ထင္ရဲ႕။ ျမတ္ဆရာ သီခ်င္းကိုလည္း ကေလးေတြကို သင္ေပးၿပီးေရာ့ေပါ့။စတိတ္ရႈိးအစီအစဥ္ေကာ ပါေသးလား။ ပါရင္ေတာ့  ကိုယ့္တပည့္ေတြ (လက္ရွိတက္ေရာက္သင္ၾကားဆဲ)လည္း အဆုိပြဲမွာကဲလုိက္ၾကဖုိ႕ဟန္တၾကြၾကြေနမွာေပါ့။ ျမင္ေယာင္မိပါေသးရဲ႕။ ေက်ာင္းကေန သင္တန္းဆီကို မသြားခင္ကေတာ့ ဆရာ ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမွာလဲလုိ႕ အေဆြးမ်က္ႏွာနဲ႕ ေမးၾကသူေတြဟာ ခုေတာ့လည္း အေ၀းေရာက္ေနတဲ့ ဆရာတစ္ေယာက္ကို သတိမွ ရၾကပါေလစ။


    ဒီအေတြးဟာ အတၱစိတ္ပဲလုိ႕ သိေပမယ့္ ကိုယ္က တစ္ေယာက္တည္း ခြဲထြက္ခဲ့သူဆုိေတာ့ လြမ္းမိပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုလည္းသတိရေစခ်င္ပါတယ္။ ရွိေစေတာ့။ ဧည့္ခံေကၽြးေမြးမယ့္ ၾကာဆံ(ထံုးစံအတုိင္းၾကာဆံပဲျဖစ္မွာပါေလ) ေကာ  ေလာက္မွ ေလာက္ပါ့မလား။ ေနသာေက်ာင္းသားအစားမရွက္ဆုိၿပီး ႏွစ္ခါသံုးခါ၀င္၀င္စားမယ့္ေကာင္ေတြကလည္း ရွိေနဦးမွာ။ ဒါလည္း အစဥ္အဆက္ရခဲ့တဲ့ဓေလ့တစ္ခုကိုး။ ကိုယ္ေတြတုန္းကလည္း ဟင္းေပါင္းအုိးေတာင္ မေရွာင္ဘဲ အစဥ္အလာေကာင္းေတြ ေပးခဲ့ေသးတာေလ။ ေနာက္ ကန္ေတာ့ပစၥည္းအေနနဲ႕ ဘာေတြမ်ား စီစဥ္မလဲ။ ဟုိႏွစ္ေတြကေတာ့ ဆရာေတြဆီမွာ ရွိၿပီးသားျဖစ္ေနမွာလည္း စုိးရ၊အသံုးမတည့္တာျဖစ္ေနမွာလည္း စိုးရ၊ ေစ်းကိုလည္း ျပန္ခ်ိန္ရနဲ႕မုိ႕ ကန္ေတာ့ပစၥည္း စဥ္းစားရတာကိုက ေခါင္းေျခာက္ပါတယ္။ ျဖစ္ၿပီးေရာဆုိၿပီး ၿပီးလြယ္စလြယ္မလုပ္ဘဲ ေသခ်ာစဥ္းစားၿပီး အေကာင္းဆံုးျဖစ္ ေအာင္ ေရြးခ်ယ္တတ္တာက သင္တန္းဦးေဆာင္ဆရာေတာ္ရဲ႕ ေစတနာပါ။
     မနက္ျဖန္ဆုိရင္ေတာ့ မိခင္ေနသာေက်ာင္းမွာ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲလုပ္ေနေရာ့မယ္။ ကိုယ့္ကြန္ပ်ဴတာထဲမွာလည္း ျမတ္ဆရာသီခ်င္းရွိေနပါတယ္။ ကိုေအာင္သူထြန္းတုိ႕၊ ကိုသက္ေ၀တဲ့ အိုင္တီအုပ္စုကလည္း ဆရာကန္ေတာ့ပြဲကို ေဖ့ဘုတ္ကေန တုိက္ရုိက္ေရးသားတင္ဆက္ေနမယ္လုိ႕ ဆုိရဲ႕။ အခြင့္အခါေပးရင္ေတာ့ လြမ္းရေသးတာေပါ့ေလ .... ။ မနက္ျဖန္ အေရးေပၚကိစၥေတြ မေပၚ ပါေစနဲ႕လုိ႕ပဲ ဆုေတာင္းရေတာ့မယ္။
 
သံဃဂုေဏာအနေႏၱာ၊ အာစရိယဂုေဏာအနေႏၱာ။
       အေ၀းေရာက္ တပည့္ /  ေအာင္ဆန္းလင္း